Mijn boekenkast staat op instorten. Niet omdat ik hem te veel heb belast door er onverantwoord veel boeken in te stoppen. Ik ben nooit een stapelaar geweest. De boeken verdienen respect met een nette plaats in de kast. Hij is gewoon aan zijn levenseinde. Dat kondigt zich aan door een langzaam uiteenvallen: naden worden ruimer, planken hangen op twee millimeter metaal als aan een draadje. Van een afstand lijkt hij nog heel wat. Een ongenaakbare strakke muur. Maar het is een bom die op barsten staat.
Ik maak me grote zorgen en inspecteer dagelijks de vele zwakke plekken. Elke moment verwacht ik de klap. Voorafgegaan door een enorm gedruis, het roffelend geluid van neervallende boeken, het geluid van brekend glas. Ik verbeeld me hoe hij is gevallen: voorover op de glazen salontafel of zijdelings door de ruit van het voorraam. Banden onherstelbaar beschadigd, bladzijden ruw omgevouwen. Mijn kostbaarste bezit gebutst en vermorzeld.
Gasten vertel ik niets om ze niet te verontrusten. Ze zouden geen moment meer rustig zitten. Intussen bid ik dat de kast nog even mag blijven staan. Er is tot nu toe niets gebeurd en de kieren vertoont hij al heel lang.
Het is een oude kast, zeker voor één van Ikea. Meer dan twintig jaar geleden gekocht. Type Kavaljer, inmiddels allang uit de productie genomen. Zorgvuldig vanaf de grond opgebouwd. Meerdere keren. Steeds weerlozer werd het geperste hout, steeds losser zaten de schroeven en pluggen.
De gebreken zijn niet te verhelpen. Hooguit kan ik de kast zoveel mogelijk ontlasten. Door de zwaarste boeken naar boven te verhuizen, waar ik wat Billy’s heb staan. Er is maar één oplossing: een nieuwe kast. Een handgemaakte boekenkast is een oude wens. Maar die zijn duur. Liever stopte ik mijn geld in de boeken. En de Kavaljer zag er voor geperst hout dus heel toonbaar uit.
Maar eindelijk kan ik aan deze wens toegeven. Ik moet wel. Het lijkt wel of ik me er eerst schuldig over moest voelen. Maar niets mooiers om je geld aan uit te geven: hoeder van je boeken, lust voor het oog en ongelooflijk duurzaam. Deze boekenkast zal me overleven.
Laatst kwam de timmerman langs met een tas vol voorbeeldmateriaal. Natuurlijk viel mijn keuze op echt hout. Wel koosjer. Geen tropisch hardhout. Toen de man de boekenkast opmat, zag ik hem bij de gevaarlijk wijkende naden even zijn wenkbrauwen optrekken.