literair blog | columns | fictie
Een keuze uit de gedichten
Bij de restauratie van de beelden van het Paleis op de Dam
Voor even is hij neergestreken
maar voor een paar weken
en spreekt je aan, nog wat beduusd
en duidelijk niet uitgerust
nahuiverend van de gesels
van najaarsstormen en zilte regens
over het paleiselijk dak
in zijn geoxideerd verenpak
het loon van eeuwen trouwe dienst
hij die nooit zijn post verliet
zijn blik staat licht verwijtend
nu hij je aan kan kijken
Zolang geen gewoonte an sich
maar in het besef van
de kolkende, eeuwige chaos
die het leven is
en alleen als huldeblijk aan
schoonheid en genot
deugt het ritueel
als het niet deugen wil:
Geregeld lees je in de krant
in berichten op sociale media
of in een communiqué
van een verse staatssecretaris
over de verbinding
die de kunsten zouden brengen
tussen de grootste vreemden
toch goed besteed belastinggeld
Terwijl ik in een boek verzonken
of dwalend door museumzalen
opgetild door een concert
toch alleen met schoonheid
verbonden ben, hooguit met
een unieke kunstenaar.
Blakend staan ze aan de start
gestroomlijnd in hun lycra pak
onder het gladde schedeldak
tonen ze hun mooiste lach
Het pistool gaat af. Weg zijn ze
eerst krabbelend als eenden
veranderen ze van vleugelslag
vliegensvlug over het oppervlak
Het lege land
wat is beweging?
het razen van de bladeren
de onzichtbare hand door het gras
de lichtkringen op het donkere water
de luchten die van oost naar west worden geblazen
de paarden met de kolder in de kop die blind draven
de gedachte die in die rusteloze rust moeiteloos kan dwalen
aan zichzelf genoeg.
Standbeelden zijn zwart
van de tijd, verzamelpunt
van vergetelheid
naar standbeelden wordt niet
gekeken, er wordt
om gelachen noch gehuild
de namen markeren
enkel een plek:
van dit plantsoen en dat plein
is toch de tjiftjaf
op mijn fiets in de polder
aan het eind bekaf
Het al zeer uitbundige moderne leven
de verwende mens en beroepsconsument
worden door de lange en hete zomer
in drift alleen nog verder aangedreven
de weken aaneengeregen door lawaai
tuinen veranderen in kampeerterreinen
waar om het hardst wordt gelachen en geschreeuwd
huizen plekken waar men plots boren moet en zagen
de uren dreinen en zeuren door in lange dagen
de stilte wordt als een herinnering verscheurd
voorbij de serene, lome toestand van het lezen
het luie lispelen van een verdroomde boom
Het Groene Graf is een geuzennaam of scheldnaam voor de gemeente Baarn al naargelang men van rust of reuring houdt. Helaas dreigt dit dommelende, lommerrijke dorp onder druk van het almaar voortwoekerende consumentisme in een bonte kermis te veranderen, denk bijvoorbeeld aan de affreuze plannen met Paleis Soestdijk.
Dit gedicht is geschreven in de typografische stijl van Paul van Ostaijen (1896 – 1928) voor een bijeenkomst van dichterscollectief Ithaka waarbij we deze grote Vlaamse expressionist bespraken.
Doorzichtig blauw, verblindend
zo was de lucht vandaag
alle huizen waren verlaten
en verlatener nog de straten
een meeuw blonk op als een ziel
onder een kerosinebaan
de wereld stak wolkenflarden
als veren in haar haar
en boven het gapende gat tussen daken
zweefde het schedeldak van de maan
alles was leeg en ziedde
in dit kleine hemelraam.